‘We are never prepared for what we expect.’
~ James Michener
Mijn rijbewijs is niet verlengd. Ik kan en mag geen auto meer rijden sinds 30 april jongstleden. Een paar maanden daarvoor had ik mijn auto al verkocht, want vond het gezien mijn achteruitgang echt niet meer verantwoord. Ik heb me toen niet ten volle gerealiseerd hoe belangrijk die auto was voor mijn welzijn. Het was winter, koud en nat. Vlak daarna kwam de COVID-19 lockdown. Ik ging toch nergens heen. Na verloop van tijd stagneerde mijn loopvermogen zo ernstig dat ik zelfs in mijn eigen buurtje nergens meer naar toe kon.
Mijn huisarts, medisch pedicure, kapper, bakker, slager, drogist, bloemist en buurtrestaurant Drovers-Dog, waren ‘ineens’ allemaal buiten bereik, hoewel toch echt op loopafstand (ca. 300 m.). Ik bleef stiekem toch vaker dan gedacht de kleine boodschappen met de auto te doen. Ik kom mijn huis niet meer uit! De laatste 5 jaar was mijn levensruimte al onvoorstelbaar klein geworden, nu is het minuscuul.
Ik kan mij alleen nog (buiten) verplaatsen aan de arm van een vriend(in), mijn ouders of met mijn zus. Aan de ene kant (rechts) een arm en aan de linkerhand mijn stok. Alleen over straat met stok of rollater is levensgevaarlijk geworden. Ik ben single en heb zelfredzaamheid en onafhankelijkheid hoog in het vaandel staan. Overbodig te zeggen dat ik niet zo afhankelijk wil zijn van anderen.
Lang verhaal kort; ik heb een scootmobiel aangevraagd!
En toegewezen gekregen! Het proces had wat interne overredingskracht nodig, lesje nederigheid, concessies, acceptatie, veel voeten in de aarde. Maar gelukt! En trots Stoer! Ik moest echt iets overwinnen en heb ‘m nog niet. Eerst moeten een muurslot en elektriciteitsvoorziening aangelegd worden. Helaas heb ik in huis geen ruimte, dus moet hij op de stoep staan, naast de voordeur.
Ik verwacht iets meer VRIJHEID. Ik zie er tegenop, tegelijkertijd kijk ik er naar uit.
Madelon