De dag van de verpleging: dan denk ik aan de lieve dames van het Infuuscafé die er altijd wat van weten te maken🙏🏼💃☀️💪 Elke dag was en is het open. Er wordt gelachen en zachtjes gepraat. Af en toe valt er iemand in slaap. Het publiek is een vrolijke mix: oud, jong, man, vrouw, hoofddoek, kaal, tattoos, jasjedasje, gucci tasje. Er komen studenten, consultants, ZZPers, slagers, kapsters, directeuren en artiesten. Soms in een rolstoel, met een stok of op een step. De verzorging is top en de koekjes zijn vers. Afhankelijk van hoe ontvankelijk je bent, kun je er geheel legaal een vette trip maken.
Het Infuuscafé. Eén dingetje: je moet wel MS* hebben om er binnen te komen. Check.
In het UMC Amsterdam zit dat Infuuscafé: meerdere patiënten in van die relaxstoelen krijgen er tegelijk het infuus toegediend door kundige en eeuwig positief lijkende verpleegkundigen. Vrolijk blijven op een neurologie afdeling, dan heb je karakter.
Vaak wordt het er best gezellig. ‘We zitten in dezelfde schuit’ zorgt voor een gek soort verbinding.
Ik ben vaste bezoeker sinds 2 jaar en vind het een topcafé: mijn MS staat dankzij het infuus op de rem. Mijn motoriek is wat weerbarstig, mijn focus is als die van een ADHDer na een suikerspin, maar verder gaat het goed en kan ik, op het dansen van de tango na en dat soort dingen, alles.
Binnenkort heb ik weer een scan om te zien hoe ‘de witte litteken stippen’ zich ontwikkelen. Dat blijft bij elke scan spannend. De angst van ‘straks stort ik in de orkestbak of zit ik in en karretje’ is er een beetje af. Ik denk niet meer elke ochtend: ”doen mijn benen en armen en ogen het nog?” Ik leef meer in het nu. So far so good. Ik ben wel heel dankbaar dat het is zoals het is. Dat er verpleegkundigen bestaan die er met zo’n Infuuscafé toch iets van weten te maken. En dat ik er een Papieren Selfie over kon schrijven. Nicolaas Duin maakte er muziek bij. Camera: Wim van Rooyen.
Madelijne Kool