Met de jaren stapelen de gebreken zich op. Als je (MS) handicaps hebt, begint die stapel niet op de begane grond. Soms denk ik aan de dingen die ik vroeger deed zonder daar over na te hoeven denken. Gewoon, omdat ik het kon. Gelukkig heb ik hardgelopen, gestudeerd, gejudood en bovenal geleefd. Toen kreeg ik nog geen hoogtevrees als ik vanaf mijn stapel gebreken naar beneden keek. Nu zijn er zoveel meer dingen om rekening mee te houden. Ik word een dagje ouder en MS maakt mijn stapel helaas niet lager. Toch is er nog ruimte om te genieten en betekenisvol te zijn. Het is alleen niet meer zo vanzelfsprekend. Het vraagt creativiteit en doorzettingsvermogen.
Maar eigenlijk wil ik een stukje onbevangenheid terug in mijn leven. Alles is nu zo gepland, gestructureerd en vastgelegd. Oké, mijn reis mag dan uniek zijn, dat wil nog niet zeggen dat deze tot in den treure geregeld moet zijn. Ik ben de vragen over hulpmiddelen en assistentie zat. Ik wil niet meer plannen.
Ik zie uitdagingen als enige uitweg. Uitdagingen die moeten voorkomen dat je alles al eerder gedaan lijkt te hebben. Regelwerk is helaas een noodzakelijk kwaad, of je het nou leuk vindt of niet. Misschien kan iemand daar bij helpen?
Dinand Brummelhuis