Onlangs werd mijn vriendin op een camping geconfronteerd met een afgesloten invalidentoilet, die daar als opbergkast dienst deed. Tot mijn verbazing ontplofte ze niet van woede toen de campingbeheerder in een paar woorden liet blijken echt helemaal niets te begrijpen van invalidentoiletten, of waarom deze überhaupt bestaan.
Toen ik mijn vriendin later vroeg waarom ze niet tegen deze campingbeheerder was ingegaan, zei ze die mooie dag niet te willen verpesten. De kans dat een discussie met die man een goed gevoel zou opleveren achtte zij bijzonder klein. De campingbeheerder leek haar weinig empathisch. Zijn gebrek aan begrip was te groot om in één discussie te overbruggen.
Veel mensen met MS hebben een beperkte energie. Een groot deel daarvan gaat op aan dagelijkse beslommeringen, WMO-perikelen en ander noodzakelijk kwaad. De vraag is waar je ’s avonds nog een goed gevoel over hebt. Waar je, moe maar voldaan, lekker op kunt slapen. Dat zijn de krenten in de pap. Deze moet je koesteren. Soms kun je ervoor kiezen om dingen niet te doen, zoals discussiëren met een campingbeheerder.
Toch hoop ik dat deze man ooit tot andere inzichten komt en mijn vriendin, of ikzelf, een volgende keer wel energie en tijd hebben om de discussie aan te gaan. Want het zou de wereld een beetje mooier maken.