Categorie: Columns Dinand

Ik ben terug in mijn geboorteplaats Goor, bij mijn tante. De reden is niet leuk, want mijn vader is toch nog onverwacht overleden. Er komen veel herinneringen boven. Eigenlijk voel ik vooral medelijden, want hij had namelijk ook een beperking. Maar zijn beperking was niet zichtbaar en is in zijn jeugd helaas niet onderkend.

Mijn vader (Frans) was als kind erg druk en is daarom naar een kostschool gestuurd. Want daar was zijn oudere broer ook geweest, en dat was heel goed gegaan. Op die kostschool, het Jongensinternaat Maria Mediatrix in Azelo, probeerden fraters (nog net geen paters) het gedrag van mijn vader bij te sturen door middel van een streng beleid. Ik heb vaak gehoord dat er een vreselijk streng en vaak onterecht regime gold.

Mijn vader is nooit genezen van zijn innerlijke onrust, hij was vaak een nerveuze, ja zelfs onhandelbare man. Maar hij was ook een goed mens dat altijd de familie bijeen wilde hebben. Er zijn veel foto’s gemaakt in restaurants, waar wij als gezin dineerden. Ja, ik heb een goede jeugd gehad en nu, nu begrijp ik hoeveel moeite het mijn vader gekost moet hebben. Zijn onzichtbare beperking is zwaarder geweest dan mijn beperking ooit zal zijn. Bedankt Frans.

Dinand Brummelhuis

Vreselijk vind ik ze, de vaak defecte, slecht aangegeven liftjes die duidelijk aangeven dat veel openbare voorzieningen niet voor mij bestemd zijn. Het is duidelijk dat men niet vanaf het begin, maar op het allerlaatste moment heeft bedacht dat ook mindervaliden bijvoorbeeld naar de bieb gaan.

Zo ging laatst de deur van het liftje bij de openbare bieb niet open, dus kwam de man van de beveiliging naar mij toe en begon, zonder een woord te zeggen, aan het liftje te rommelen en gebaarde dat ik erin kon rijden. Voordat het liftje boven was ging twee keer het alarm af en verliet de beveiliger mij om te controleren of mensen hun boeken wel hadden afgestempeld. Eenmaal boven hielp de beveiliger met een diepe zucht het deurtje met opengaan en ging zwijgend terug naar zijn stoel, aan de andere kant van de brede, imposante toegangstrap. En ik heb het hier niet over een oude vestiging in een vergeten stadsdeel, nee, dit is de hoofdvestiging, geopend op 7 juli 2007 met 5.000 bezoekers per dag. Een ontmoetingsplaats, plek om te studeren of om spelletjes te spelen op internet volgens Wikipedia.

Deze woorden maken mij woest omdat het te kleine, gebrekkige en gevaarlijke liftje zo kleinerend is voor mensen die door de traptreden worden tegengehouden. Lees verder “Toegankelijkheid”

Mensen waarderen het als je positief in het leven blijft staan, nog werkt, en goed met je beperking omgaat. Soms lukt het mij niet om positief te blijven. Het is volgens mij namelijk niet normaal als je altijd positief blijft. Als je wereld toch weer een stukje kleiner wordt omdat lopen nog amper lukt, of als je slecht nieuws krijgt. Dan heb je gewoon tijd en energie nodig om dat te verwerken en is het heel normaal als je ontdaan bent of een traan laat.

Laatst was er een loodgieter in onze badkamer bezig, die vroeg: “Heb jij een spierziekte?”  “Nee, ik heb MS”  “Dat is erg he?”  zei de onderhoudsmonteur met een treurig gezicht. “Ja” zei ik. “Dat is erg.” Verder wist ik niks te zeggen.
Wat valt er te zeggen? Had ik moeten uitleggen dat MS geen spierziekte is? Hem misschien moeten vragen of hij ervaring heeft met MS. Misschien heeft een van zijn kinderen of iemand anders in de familie MS of een spierziekte. Lees verder “Positief blijven – toch?”