Me Too betekent voor mij: aandacht vragen voor iets wat ten onrechte wordt verzwegen. Een publiek geheim. Soms komt iets uit je onderbewuste naar boven wat je dwars zit. In mijn geval gebeurde dat door een noodkreet van de Roma die aandacht (erkenning) vroegen voor de Zigeunervervolging tijdens de dodenherdenking. De Zigeunervervolging kwam iets later op gang dan de Jodenvervolging, maar was verder vrijwel hetzelfde. Zigeuners zouden volgens de rassenleer van de Nazi’s van nature asociaal en crimineel gedrag vertonen.
Gehandicapten behoorde niet tot een specifiek ras. Deze mensen werden niet zozeer ergens schuldig aan bevonden, maar de Nazi’s vonden het te duur om voor hen te zorgen. De oplossing werd gevonden in slot Hartheim, anders dan de naam doet vermoeden een kille plek. Hartheim was het eerste van in totaal zes ‘euthanasie’ centra waar mensen met een zware lichamelijke en/of geestelijke handicap werden omgebracht. Er werden tests op hen uitgevoerd, onder anderen met koolstofmonoxide. Zo werd de basis gelegd voor de gaskamers in concentratiekampen.
Deze centra werden nog tijdens de Tweede Wereldoorlog gesloten door protesten van onder andere de Katholieke Kerk. De ‘euthanasie’ praktijken gingen in het geheim door. Ook na de Tweede Wereldoorlog kreeg deze groep slachtoffers weinig bekendheid. Wat verbazingwekkend is, want mensen uit alle lagen en groepen van de bevolking werden ermee geconfronteerd. Volgens een Duitse historicus heeft 1 op de 8 Duitsers iemand in zijn familie die tijdens de Tweede Wereldoorlog is omgebracht omdat hij/zij geestesziek en/of kreupel was. Laten we deze mensen niet vergeten of tot een publiek geheim maken. Ook zij hebben geleden en moeten herdacht worden. Had het mij, u of iemand uit uw familie ook kunnen gebeuren als de Tweede Wereldoorlog 70 jaar later had plaatsgevonden?
Dinand Brummelhuis